Jakiś czas temu miałem przyjemność zdobycia Baraniej przy okazji "Wellness Week" promowanego w pracy u mojej małżonki. W ramach takiego zdrowego tygodnia organizowane są różne ciekawe imprezy, szkolenia (np. nordic walking na którym byliśmy w ubiegłym roku), pracownicy dostają jabłka itp. Samo zdrowie :) Wybraliśmy się więc na wycieczkę. Dojazd własny, organizator zapewniał za to ciepły posiłek na koniec i powrót podstawionym autobusem. Nic tylko korzystać. Garść zdjęć poniżej.








Zielony Kopiec - zdecydowanie moja ulubiona góra w Beskidzie Śląskim.













Pogoda jak widać dopisała. Ale Beskid Śląski to już nie ten Beskid co kiedyś. Pojedyncze odcinki szlaków jeszcze zachowane, ale cała reszta... Zresztą, rzućcie okiem na zdjęcie powyżej - ono najlepiej obrazuje stan tej części polskich gór.

Będę szczery - tyle co napisałem oficjalną relację, która pojawiać się będzie w necie. Nie chce mi się pisać kolejnej :) Jak ktoś będzie chciał poszukać szczegółów trasy - znajdzie. Ja tymczasem zapraszam do zdjęć, których jest dość sporo. Może w opisach fotek trochę się odblokuję - bo nawet nie wiem od czego by tu zacząć...


Baza zawodów jak zwykle, w Hotelu Kotarz. Dobre miejsce, blisko centrum miasta, blisko startu i mety i chyba nas tam lubią. Rano niewielka obsuwa ze względu na rejestrujących się w ostatniej chwili.


Dojazdówka do pierwszego OS. Dwa lata temu, kiedy zaczynałem przygodę z ET szła nieco inaczej chyba. Teraz była krótsza i stromsza, czego skutek widoczny jest na zdjęciu. Skutkiem ubocznym takiego poprowadzenia trasy był fakt, że na starcie podjazdu można było zameldować się dość szybko :)


To już podjazd właściwy. Nieco dłuższy niż w edycjach minionych, jednak zbyt krótki by nazwać go inaczej niż sprint. Do podjazdu w Bielsku może się schować. Może ORGi wydepczą do przyszłego toku jakąś ścieżkę w górę?


Miałem przyjemność fotografować czołówkę. Tylko na dwóch pierwszych odcinkach, potem sytuacja wróciła do normy :) Tutaj: Tomek Dębiec przy pracy.


Dawniej, ten fragment był już dojazdówką. W tym roku wypluwaliśmy tu resztki płuc. No, ci co się spinali to wypluwali ;)


OS2 - czyli kultowy już Harcerz. Znacznie prostszy niż w roku ubiegłym, przynajmniej tak mi się wydawało. Czyżby skil się poprawił? Na fotce stały bywalec podium - Marcin Motyka (w lajkrze pomyka)...


Koleżanka po fachu (czyli bikestatsowiczka) - Czarna Mamba. Nieźle jej poszło :) Ma zadatki na "bycie enduro" :D Tylko ten makaron z kukurydzą...


Rów z rzeczką wzbudzał skrajne emocje - od niewypowiedzianej złości...


...po chęć przytulenia się do Matki Ziemi :D Wyglądało to groźnie, rower sekundę później śmignął gdzieś w dół w kamloty. Jak ktoś nie wierzy plastikowi niech uwierzy - sprzęt (Ibis Mojo HD) wyszedł bez szwanku, jedynie kierownica przekręciła się na mostku (nie była słabo dokręcona - we dwójkę nie daliśmy rady jej poprawić, trza było popuścić śruby).


Odcinek trzeci - trawers. Tutaj pozwolę sobie zacytować Harrego: "my NIE jeździmy szutrówką. Nasze trasy to chaszcze, zarośla, największe dziadostwo!"


Michu z moją byłą. Prowadzi, bo jej oczko poleciało. Znaczy się Ardent nie wytrzymał starcia z brutalną beskidzką rzeczywistością.


W dalszym ciągu trawers. Ciężki ten odcinek był, nie ma co. Ale im dalej od zawodów tym bardziej mam ochotę tam wrócić :) W tej wąskiej na koło błotnistej na maksa ścieżce był olbrzymi potencjał.


Kolega bez numerka to Marusia z BS. Zajrzyjcie do niego, porobił świetne foty. Na trawersie walczył dzielnie, jednak oponki 1.9 o fakturze pilnika do metalu nie pomagały mu zbyt wiele.


To już OS4 - kolejny rewelacyjny zjazd. W sumie, można by powiedzieć, że każdy zjazd w Brennej jest bardzo wyrazisty. Czarna Góra jest ciężka, Bielsko jest szybkie (prócz wyrazistych agrafek na Gaikach). W Brennej każdy zjazd oferuje inne atrakcje.


2/3 czwartego zjazdu to single. Miejscami takie właśnie sielankowe.


Gładka nawierzchnia, raczej łagodne zakręty...


I za chwilę wjazd w rzeczkę :) Kilkaset metrów solidnej dawki hardkoru.


Ostatni odcinek w Brennej, to zjazd z Horzelicy, czyli szuter :)


Może trochę przesada, szuter jest tylko przez połowę trasy. Potem kawałek singla, trochę stoku narciarskiego i takie właśnie kamienie jak na focie.


Zbyt wolna jazda - i miota człowiekiem jak swetrem w pralce. Łatwo wtedy o błąd. Lepiej się skupić i przejechać to szybko.


Wreszcie dekoracja - na początek dziewczyny. 3 miejsce - Beata, 2 - Kika, 1 - Mamba. Mamy taką tradycję, że Kondi...


...podrzuca każdą panią z podium do góry. Na pierwszy ogień miejsce pierwsze ;)


Faceci, klasyfikacja zjazdowa. Powiew świeżości wniósł tu Kuba Jonkisz, który bez pardonu wepchał się na drugie miejsce w zjazdach...


...oraz pierwsze (ex aequo z Brianem) w generalce. Drugi był Tomek Dębiec, trzeci Marcin Motyka - niestety musiał zmywać się tuż po zawodach, nie został nawet na wręczanie nagród.


Po dekoracji losowanie gadżetów od sponsorów (kask Urge wylosowałem :D), po czym spadam do domu. Przyjechała po mnie Kasia, gdyby nie ona... nie wiem jakbym after przeżył, w zeszłym roku było cięęęężko :D

Pozdrawiam i do następnego. Krynica już za 3 tygodnie :D

Single w Śląskim, to brzmi jak kiepski żart. A jednak. Pamiętam, jak kilka lat wstecz znaleźliśmy z Kasią dziwny singiel po czeskiej stronie, w okolicach Nydka. Postanowiłem poszukać go po raz drugi, tym razem jednak jadąc od drugiej strony. Mimochodem okazało się, że zjazd z Wielkiej Czantorii na czeską stronę to rewelacyjna, mocno opadająca wąska ścieżka zmiksowana ze stokówką. Trzeba tylko przebrnąć kilkaset metrów szutrówki i zaczyna się prawie-raj...

Trochę fot:


Zaczynam późno, bo w okolicach 12.30. Śmigam ostro asfaltem w stronę Tułu, pierwszy postój robię po przejechaniu 1/4 trasy, za Dzięgielowem.


Następnie czarnym szlakiem pieszym na Tuł, podjeżdżam wszystko prócz ostatnich schodów z korzeni - miejsce jest mocno zacienione a ziemia gliniasta - rzadko kiedy jest tam jako taka przyczepność. Nie pamiętam by udało mi się podjechać to kiedykolwiek w całości.


Pogoda średnia na jeża, zaczyna trochę kropić. Mało co, a przede mną las, więc stwierdzam, że w lesie będzie mniej padać.


Szutru na Czantorię nie znalazłem do tej pory, ale w gruncie rzeczy 30 minut pchania czy 40 minut jazdy - żadna różnica. Wypych czarnym szlakiem idzie mi całkiem sprawnie, więc nie narzekam. W lesie faktycznie mniej pada :)


W końcu docieram na szczyt, na Wielką Czantorię strzał z łuku, do tego 90% w siodle.


Po drodze niezłe, jak na kiepską pogodę, widoki. Przestaje padać.


Docieram na szczyt, gdzie okazuje się, że mapa została w domu :) Oglądam więc tablicę z mapą i okazuje się, że niepotrzebnie pchałem się na samą górę. Obniżam siodło, zakładam ochraniacze i atakuję czeski szlak oznaczony czerwonymi trójkącikami.


Szlak doprowadza mnie do czerwonego pieszego, który jest wprost rewelacyjny. Polecam każdemu. Singiel na zmianę z łagodną stokówką, ale taką z gatunku naturalnych a nie zwózkowych. Drogi zwózkowe przecina się jedynie w dwóch czy trzech miejscach. Ważne jest, by kierować się biało-czerwonymi kreseczkami, żółto-czerwone to szlak rowerowy, nudny jak flaki z olejem. A na zdjęciu powyżej wspomniany na początku dziwny singiel na czerwonym szlaku. Ogrodzony z dwóch stron :)


Co jest po polskiej stronie - nie wiem, po czeskiej jest natomiast hodowla zwierzyny. Musicie uwierzyć - stały tuż przy ogrodzeniu, jednak cykanie tylnego Hope'a + moja straszna gęba robią swoje. Szkoda że nie mam dłuższego obiektywu.


Na koniec gubię czerwony szlak, ale wracam 1.5km szutrem pod górkę i znajduje skrzyżowanie. I dobrze, bo czeka mnie blisko 20 minut kręcenia fajnym zarośniętym singlem trawersującym kilka małych górek (Babi hora, Jahodna).


Niestety, po wylocie na asfalt nie znajduję szlaku rowerowego i zamiast rolniczych krajobrazów Lesznej pcham się przez śmierdzący industrial Trzyńca.


Na szczęście kawałek za Trzyńcem odbijam z głównej drogi na... singiel prowadzący wałem przeciwpowodziowym Olzy do samego Cieszyna. Całkiem nieźle z tymi singlami jednak jest ;)

Na mapie to wyszło tak: http://www.cykloserver.cz/f/37aa055422/

Pozdrawiam i do następnego :)

Znów wrzucam oficjalną relkę, ale nie mam czasu pisać nic od siebie... Oprócz ET mam jeszcze jeden zaległy wypad, a jutro jadę gdzieś i znów dojdzie coś do kolejki... ech ;) Zaczyn pod niniejszy tekst dał Harry, ja tylko dosypałem mąki, dolałem wody, jaj nie dawałem bo to poważna impreza jest ;), dodałem kilka fotek (wszystkie mojego autorstwa tym razem), zagniotłem, ułożyłem na blasze i takie coś mi wyrosło:

Za nami druga w tym sezonie impreza z cyklu Enduro Trophy. Beskid Mały przywitał zawodników piękną, słoneczną pogodą oraz bardzo wymagającą trasą. Żądni emocji zawodnicy przybyli w sile ponad 100 osób i około godziny 9.00 wyruszyli spod Gminnego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Wilkowicach w kierunku startu pierwszego odcinka specjalnego - podjazdu.

Podjazd dał wszystkim mocno w kość i doskonale pokazał charakter gór, z którymi przyszło się mierzyć. Były wąskie ścieżki, szerokie drogi, troszkę korzeni, sporo luźnych kamieni i kilka stromizn udowadniających, że bez pchania roweru wysokości się w Beskidzie Małym nie zdobędzie. Doskonałym uzupełnieniem podjazdu był trawers – początek to łagodnie falująca droga szutrowa, natomiast druga część to stromy, kamienisty zjazd wymagający skupienia i... większej ilości powietrza w kołach. To tutaj padają pierwsze snejki, a na mecie odcinka bezustannie rozchodzi się zapach przypalonych tarcz i klocków hamulcowych.











Końcówka drugiego odcinka to dopiero początek emocji, ponieważ przed zawodnikami teraz trzy typowo zjazdowe OS'y, z których każdy miał swoja specyfikę i wymagał wzniesienia się na wyżyny swoich umiejętności technicznej jazdy czy panowania nad rowerem przy dużych prędkościach. Na początek agrafki z Gaików, seria ciasnych zakrętów pokonała niejednego, a ze względu na spore nastromienie, spotkania z matką ziemią były tu szczególnie widowiskowe. Kolejny zjazd to flow w czystej postaci. Długie fragmenty single tracka, korzenie, kamienie, ciasne zakręty między drzewami – to wszystko atrakcje tego odcinka. Oczywiście nie obyło się tu bez kilku wywrotek czy kapci...









Na szczęście pomiędzy Odcinkami Specjalnymi są tzw. dojazdówki, gdzie z pełnym spokojem i w doborowym towarzystwie można odpocząć, posilić się i zregenerować zniszczony sprzęt, tudzież podupadające morale. Pojawiają się też głosy (w szczególności na dojazdówce do ostatniego odcinka specjalnego), że można nauczyć się na nich cierpliwości i pokory, oraz porozmyślać nad własnym życiem :)

Ale wszystko co dobre musi dobiec końca, ostatni odcinek to zjazd z Magurki Wilkowickiej – długi, szybki, stromy, z genialną wprost końcówką. Po nim zawodnicy zjeżdżają z powrotem do GOSiRu w Wilkowicach, gdzie można wziąć prysznic i umyć rowery, następnie za pomocą kilku samochodów, zostają wraz ze sprzętem przewiezieni do gościnnego schroniska na Magurce Wilkowickiej – gdzie czeka na nich posiłek, dekoracja zwycięzców, losowanie nagród oraz tak zwany szósty odcinek specjalny – czyli afterparty. Zabawa przeciąga się do późnych godzin nocnych i dla niektórych jest dobrą okazją do zdobycia kolejnych szlachetnych siniaków :)







Drugą edycję Enduro Trophy zdominował Marcin Motyka wygrywając zarówno kategorię  podjazdową jak i zjazdową. Na podjazdach, drugie miejsce zajmuje Kuba Siudut, trzecie Paweł Grzybowski. Na zjazdach rywalizacja była bardzo ostra a różnice czasowe niewielkie, drugie miejsce zajął Mariusz Bryja, na trzeciej pozycji uplasował się Tomek Dębiec. W klasyfikacji generalnej zwyciężył Marcin Motyka, przed Mariuszem Bryją i Tomkiem Dębcem. Zdobywca trzeciego miejsca z Czarnej Góry, Wojtek Koniuszewski, który wystartował również w tej edycji musiał zadowolić się czwartą pozycją.



Reasumując – za nami kolejna udana edycja Enduro Trophy. Gratulujemy zwycięzcom, dziękujemy patronom, sponsorom i gminom, w szczególności Staroście Bielskiemu, Gminnemu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji w Wilkowicach, Urzędowi Gminy Wilkowice, Urzędowi Gminy Kozy, Urzędowi Miasta Bielsko-Biała, dziękujemy za gościnę schronisku na Magurce Wilkowickiej, ale przede wszystkim dziękujemy wszystkim startującym – to wy tworzycie ten niezapomniany klimat w trakcie imprezy.

Pełne wyniki zawodów do pobrania tutaj: http://www.horizonfive.com/vault/et_bb_2011_results.zip

Kolejna impreza spod znaku Enduro Trophy już 9 lipca 2011 w Świeradowie-Zdroju. To tam wszystko się zaczęło i choćby dlatego nie może was tam zabraknąć. Zapraszamy!

Na Czantorię mam teraz około 20 km. Uwierzycie że ostatni raz byłem na szczycie w 2003 roku? Do ostatniej niedzieli - teraz znów spokój na kilka ładnych lat :) Z propozycją wypadu w takiej a nie innej formie wyszedł Nemo, który z Czantorii w stronę Stożka nie jechał jeszcze nigdy :) Pojechaliśmy więc, w 3.5 osoby - Spojler, Nemo i ja, te pół to Świerszczu, który w samochodzie miał tylko rzeczy, on sam zaspał. Próbowaliśmy go potem przez telefon przekonać, że jeszcze czekamy pod blokiem, ale nie wiem czy uwierzył.

A z wypadu wyszło co następuje:


Rano miałem jechać bez przerw (wyjechałem dość późno), no ale jak tu się nie zatrzymać. W końcu i tak nie spóźniłem się na start, chłopaki się trochę grzebali z wychodzeniem z auta.


Chciałem jechać prawie na sam grzbiet ulicą Akacjową, ale Nemo uparł się na niebieski szlak, który miał być lajtowy i w dodatku kiedyś tam Nemo na szczyt Czanorii nim podbiegł...


Z rowerami kiepsko się jednak biega, więc spokojnie idziemy.


Końcówka szlaku jest całkiem ciekawa i nawet czasem da się jechać.


W końcu docieramy i na polance 0.5 km przed szczytem urządzamy mały popas. Na szczycie sporo ludzi, więc nie zatrzymujemy się na dłużej niż wymaga tego założenie ochraniaczy.


Jazda! Czerwony szlak na Soszów kojarzyłem jako drogę przez mękę - kupa kamieni i cholernie stromo.


Nie pomyliłem się za wiele, było stromo, były też kamienie, nie było jedynie drogi przez mękę.


Kiedy zjeżdżałem tędy ostatnio miałem jeszcze hardtaila z amorkiem o skoku 80mm, z takiej perspektywy wszystko wydaje się większe :)


Teraz, gdy skoku nie brakuje, a ja sam jestem cięższy o sporą ilość kilo... doświadczeń znaczy się, ścianki które dawniej musiałem pokonywać z buta są...


...przyjemnym przerywnikiem, który wymaga czegoś więcej niż tylko napinania mięśni i operowania klamkami.


Przy okazji - Heniek sprawdza się wyśmienicie, po pierwszym zjeździe podregulowałem nieco damper i nie mogłem na nic narzekać.


Skoku nie brakuje, 5th Element który "na parkingu" pracuje jak kawałek drewna sprawuje się w terenie wyśmienicie. Wad wymienianych jako typowe dla konstrukcji jednozawiasowych nie zauważyłem.


Z pewnością występują i pokonując 50 razy testowy krawężnik można by je dokładnie wskazać, jednak wpływu na normalną jazdę w górach nie mają tak dużego by można by go można było nazwać "wyraźnym".


Jedynie podczas podjazdów Heckler zachowuje się gorzej niż Regina. Jednak nie jestem w stanie stwierdzić jaki udział w tym ma geometria, jaki rodzaj zawieszenia, a jaki tylna opona, która w tym roku jest znacznie bardziej zużyta niż w zeszłym i może po prostu nie zapewniać należytej przyczepności.


Poprzednie i to zdjęcie to już urywające łeb widoki z Soszowa, gdzie rozkładamy się na polanie celem wszamania czegoś przed dalszą drogą.


Zjazd z Soszowa to grzanie na pełnej... prędkości taką sobie szutrówką. Dobrze, że ma chociaż zakręty. No i pozwala na ponad 50 km/h więc trochę adrenaliny daje.


Jeszcze fota na tle gór i odbijamy przed Stożkiem na niebieski szlak do Wisły. Z reguły, pchaliśmy się nim do góry, warto było więc w końcu przekonać się jak jest w drugą stronę.


A jednak nie warto było :) Pod górę się ten szlaczek zmieli, w dół natomiast nie jest ani szybki, ani techniczny, ani płynny. No, ale jedno z założeń spełnił - dojechaliśmy nim do Wisły :) Stamtąd dyszka szlakiem rowerowym na parking, skąd ja jeszcze kilkanaście kilometrów do Cieszyna. I w zasadzie, ten ostatni kawałek asfaltu zmęczył mnie bardziej niż cała jazda po górach. Wiało niemiłosiernie...

Całości wyszło 61 km, na mapie i wykresie wygląda to tak: http://www.cykloserver.cz/tipy-na-vylety/detail/?d=44744

Pozdrawiam i do następnego :)

Ostatnio na rowerze jeździłem tak dawno, że musiałem zajrzeć na bloga, by przypomnieć sobie kiedy to było (dojazdów do pracy nie liczę). Masakra. Ponad miesiąc przestoju. Potrzebę ruchu zaspokaja mi teraz karate, choć muszę przyznać, że poza przyspieszoną regeneracją po zmęczeniu plusów treningu nie widzę. Wręcz przeciwnie, kolana bolą, biodra bolą... mam nadzieję, że do wiosny się to odwróci i wsiądę na rower pełen energii.

Tymczasem fotorelacja z małej wycieczki z soboty, eksplorowałem okolice Małej Czantorii. Planowałem co prawda zaliczenie Małej i Wielkiej i potem zjazd na Czechy, ale nie chciało mi się pchać roweru, postanowiłem zobaczyć dokąd prowadzi pewna ścieżka, a dalej to już poszło... :)


Na początku standardowo - schronisko pod Tułem. Na górce ciepło, aż za bardzo. Strzeliłem sobie autoportret, ale wstyd pokazywać taki obraz nędzy i rozpaczy.


Następnie skierowałem koła w stronę Małej Czantorii. Tułu nie podjechałem z trzech powodów, po pierwsze primo brak formy, po drugie primo połączenie gliniastej ziemi z oponami na ukończeniu nie działa i po trzecie primo - ubłocone buty do chodzenia po górach nadspodziewanie dobrze ślizgają się na moich platformach. Zamówiony sprzęt ma sporo więcej pinów niż to co mam teraz, zobaczymy jak będzie wtedy. Póki co - zawiodłem się, jest wręcz niebezpiecznie.


Już kawałem za Tułem widok na Czechy i dymiący Trzyniec (po prawej).


To samo, tylko w większym zbliżeniu. I bez Trzyńca.


Tuł jako taki, z widokiem na moją metropolię w oddali :D


W końcu docieram pod samą Małą Czantorię. Szutru na szczyt nie odkryłem, a szlak idzie do góry dość stromo. Pchanie / noszenie konieczne.


Chyba żeby... ścieżka w lewo wydawała się interesująca.


Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy i musiałem wziąć się z rowerem za bary. 1cm nad prawym końcem kierownicy jest na fotce jasne miejsce - to ścięte, okorowane już drzewa, stamtąd szedłem.


Trzy minuty spaceru wyżej - taka piękna ścieżka. Przeszedłem się trochę i wypatrzyłem linię zjazdu z kilkoma agrafkami, prowadzącą do miejsca w którym zaczynałem wspinaczkę. Teren w ogóle zacny, na pewno coś by się tam ułożyło - niestety miejsce jest w bezpośredniej bliskości leśników, więc ingerencja w teren mogła by się im nie spodobać. Tak czy siak - skierowałem się ścieżką do góry, z zamiarem trawersowania szczytu. Nie do końca się to udało, ponieważ ścieżyna zaczęła po kilkuset metrach opadać i dotarłem w miejsce gdzie szuter wiodący na szczyt przecina żółty szlak turystyczny - też wiodący na szczyt.


Posiedziałem, zjadłem bułkę, i po konsultacjach z zegarkiem i mapą postanowiłem zjechać w dół i dalej wrócić już do domu. Zjazd szybki, aż zanadto ;) Aby nie powtarzać zupełnie trasy pojechałem szlakiem przez Cisownicę. W Puńcowie przerwa na picie tam gdzie zwykle...


...i ostatnie kilka kilometrów do chaty.

Pogoda wypaliła, wycieczka udana - jedynie śliskość butów mnie przeraża - szczególnie że za dwa tygodnie planuję jechać na zlot EMTB.pl, a nie mam ochoty wybierać między zrobieniem sobie krzywdy a jazdą z wodą w letnich adidaskach ;) Mam nadzieję, że za tydzień przetestuję już zestaw z nowymi pedałami, zmiana butów musi niestety nieco poczekać.

Garść liczb jeszcze, wyszło całkiem fajne 37 km :)

http://www.cykloserver.cz/tipy-na-vylety/detail/?d=36703&akey=307df9b44667d1460703ffe3926ea285

Pozdrawiam i do następnego :)

Po Bielsku i Czarnej Górze przyszła pora na Brenną. Z Cieszyna to rzut beretem, wstyd by więc było gdyby mnie tam zabrakło. Umówiłem się z ekipą z Jaworzna, że jadąc do Brennej zawitają do Cieszyna i mnie zgarną - i w ten sposób wylądowałem na miejscu w piątek po południu. Prognozy na sobotę nie były optymistyczne, zapowiadano solidną burzę, na szczęście na prognozach się skończyło. O dostateczną ilość wody na trasie zadbało oberwanie chmury, które przetoczyło się nad tymi rejonami w piątek około południa. Wieczorem jeszcze tylko trochę serwisowania sprzętów (rano odebrałem nowe manetki i nie miałem ich kiedy założyć), potem pogawędki przy piwku i spanie...


Poranek wita nas piękną pogodą - aż chce się wsiąść na rower. Jedziemy do centrum Brennej, gdzie czeka mnie jeszcze trochę śrubkowania - na własną prośbę dostaję do przetestowania siodło Chromaga, chciałem Trailmastera, dostałem Lynxa - trudno. Szczegóły testu będą za jakiś czas.


Odprawa przed zawodami nie jest jak w zeszłym roku pod Big Parkiem, a w położonym kawałek dalej amfiteatrze. Siedzimy jakiś czas jak na tureckim kazaniu, aż w końcu orgi się litują i po kilku słowach wstępu puszczają na trasę. Zaczyna się robić fajnie. W końcu jedziemy :)


Trasa jest nieco zmodyfikowana w stosunku do wersji zeszłorocznej, tu gdzie rok temu był odcinek podjazdowy jest obecnie tylko dojazdówka - i bardzo dobrze, bo można jechać bez napinki i podziwiać okoliczności przyrody - a jak widać klimat był przedni.


Pierwszy odcinek specjalny to zjazd szlakiem harcerskim, realizuję swoje mocne postanowienie nie ścigania się, tylko robienia fot - pomimo próśb Harrego i gróźb odebrania aparatu :) W dół leci Aatom.


Następnie Bodziek.


Szlak jest bardzo urozmaicony, zatrzymywałem się kilka razy na cykanie zdjęć, łącznie spędziłem na szlaku prawie pół godziny - najlepszemu wystarczyło trochę ponad 5 minut... No ale on nie ma zdjęć ;)


Ponieważ nie może być dobrej relacji z ET bez foty z Kondim - pojawi się tu jeszcze kilka razy.


Nemo. Piździpączek z niego, wycofał się po 4 odcinku - szkoda. Pogadamy sobie na trzydniowej! ;)


Buszujący w trawie kolega na Cube Stereo - potem przy piwku dopytywał się czy zrobiłem mu choć jedno zdjęcie - niech ma :)


Na chwilę otwiera się okno na piękny widok, zawodnikom jednak nie panoramy w głowie. Wypłukana przez wodę ścieżka ukryta w gęstej trawie potrafi być zdradliwa.


Po chwili łąki ścieżyna znów ginie w lesie, zaczyna się seria potoków, każdy w swoim własnym wąwozie.


W końcu szlak harcerski się kończy, a wraz z nim odcinek zjazdowy. Teraz ujawnia się wada takiego poprowadzenia trasy - lądujemy oddaleni o 1.5 pasma od startu kolejnego odcinka. Trzeba pokonać blisko 15 km dojazdówki, w tym dwa naprawdę mocne podjazdy. Na tym drugim jest na szczęście widokowo.


Zacna ekipa, piękne widoki i przerwa na odpoczynek - że też moja praca tak nie wygląda... ;)


W końcu zbieramy się, i docieramy do Hali Jaworowej. Jest tam po prostu pięknie. Jak dla mnie, jeden z żelaznych punktów Beskidu Śląskiego - kto tam jeszcze nie był - niech nadrabia zaległości.


Odrobinę dalej rozpoczynamy drugi odcinek punktowany - interwał. Na początek ukryta między drzewami i skałami ścieżyna...


Pokonanie jej płynnie wymaga nie lada umiejętności.


Sporo osób radzi sobie właśnie tak - wśród nich byłem i ja :) Ścieżką docieramy do czerwonego szlaku w okolicach Kotarza, skąd już tylko trochę pod górę i lądujemy na Salmopolu.


Tam ulokowany jest start kolejnego OSu, podjazdowego. Dla większości, początek podjazdu na Malinów to odcinek podchodzony, potem da się już w miarę jechać.


Ale uśmiechu na twarzy ta jazda nie powoduje.


U góry kolejna przerwa. Strasznie zarósł ten Malinów, coraz mniej widać.


W końcu ruszamy dalej - znów na Salmopol. Najpierw zjazd czerwonym szlakiem na Przełęcz Malinowską i trawers Malinowa szeroką szutrową autostradą.


Za Salmopolem, w miejscu gdzie żółty szlak przecina asfalt zaczyna się 4 odcinek specjalny. Początek to zjazd po korzeniach i kamieniach - teren jest tu naprawdę mocno nachylony. Następnie kawałek singla i wjazd w strumień. Robi się ciekawie.


Nie jest łatwo, ale po znalezieniu swojego rytmu da się jechać.


Ilość śliskich kamieni znacznie powyżej przeciętnej. Hardkor jest, co tu dużo mówić :)


Gdy kończy się rzeka, można się nieco bardziej rozpędzić i mocnym tempem dojechać do mety. Tam krótka przerwa i ostatnia dojazdówka - na szczęście w tym roku mocno skrócona.


Co prawda przez to że krótsza to bardzo stroma, ale gdy już skończy się pchanie to można pędzić grzbietem wśród pięknych widoków.


Pięknie jest. I późno - słońce pomału chyli się ku zachodowi.


Na starcie 5 odcinka spotykamy Malaucha, który kwitnie tam od 3 godzin... Niech w ramach nagrody za spędzony tam czas ma swoje miejsce w galerii ;)


Końcówka piątego odcinka jest nieco zmodyfikowana i prowadzi szlakiem DH a nie stokiem narciarskim. Zmiana bardzo na plus w moim odczuciu - jest dużo ciekawiej.


Dropa nikt z mojej grupy nie skoczył - ktoś próbował? Przyznawać się ;)


W końcu na mecie. Po błyskawicznym prysznicu dekoracja zwycięzców w amfiteatrze. Każda z pań startujących znalazła się na podium - kolejne 2 albo 3 nie dojechały w ogóle do Brennej. Szkoda, było by więcej walki :)


Tu już komplet nagrodzonych. Po chwili dla reporterów pakujemy z orgami manatki i spadamy do Big Parku - tam rozkręca się już afterparty.


Atrakcjom nie ma końca - co prawda pokaz pirotechniczny towarzyszył weselu a nie nam, ale był? - był :)


Dobrze, że to fajerwerki, można sobie pozwolić na czasy rzędu 5 sekund pstrykane z ręki :)




A na sali imprezka się rozkręca. Każdy chce potrzymać choć przez chwilę puchar - Karton dyskretnie zasłania napis głoszący że to trzecie miejsce w kategorii kobiet ;)


Potańcówka trwała długo. Na tyle długo, że niektórzy nie pamiętają końca :)






My zmywamy się stamtąd koło drugiej. Pięć kilometrów do domu, w stanie wskazującym na spożycie to nie lada wyczyn, gdy udaje nam się je pokonać padamy do łóżek i od razu zasypiamy...

W niedzielę tylko chwila rozmowy z jakąś taką wymiętą ekipą i powrót do Cieszyna... W sumie nie wiem co było cięższe - cały dzień kręcenia po górach czy te kilka godzin tańczenia, śpiewania, rozmów przy złotym trunku i nauki picia po góralsku ;) Jedno jest pewne - jak mówią wszyscy dookoła, taka atmosfera jest tylko na EMTB Enduro Trophy!

Pozdrawiam i do zobaczenia!

Zachciało mi się dziś wyjść na rower. Zebrałem się więc przed obiadem, z zamiarem dopchania się na Małą Czantorię, i zjechania czarnym szlakiem przez Tuł, na który sporo już czasu miałem chrapkę...


Na dzień dobry, pozdrowienia z Enduro Trophy. Rower jak odstawiłem w niedzielę, tak stoi do tej pory. Trzeba się za niego zabrać... Ta kupa ziemi pod rowerem wyleciała z okolic przedniej przerzutki :)


Na tarczy dziwne ślady, jakby rdza? Przecieram palcem, pod spodem zostaje ładna fioletowo zielona plama... Chyba już wiem, czemu na piątym odcinku przez jakiś czas hamulec w ogóle nie odpowiadał :) Dotrze się, zacznie działać.


Jeszcze zmiana dętki i gotowe. W kole znajduję wodę... Nabieram podejrzeń. Pompowanie wody do kół to ulubiona zabawa chłopaków z forum EMTB.pl, tyle dobrze że ta woda była w oponie a nie w dętce.

W końcu, po łącznie niemalże godzinie grzebania mogę wyruszyć. Zamontowałem jeszcze nowiutki błotnik RRP, zobaczymy jak będzie się spisywać :) Po drodze spotykam Szuwara, który mówi, że w okolicach Tułu jest jeszcze sporo błota. Bardzo dobrze, test błotnika będzie miarodajny. Jadymy!

Nie byłbym sobą, gdybym się nie zgubił. Tym razem nie zgubiłem się dosłownie, ale odbicie szlaku przestrzeliłem koncertowo. Dzięki temu, zamiast jechać szlakiem rowerowym tnę głównymi asfaltami, aż do początku szlaku na Tuł.


Bardziej to na szosówkę niż na Smoka...

Na szczęście zaczyna się szlak, po cichu liczę, że będzie nieco bardziej urozmaicony niż szosa.


Wjeżdżam na szlak. Pierwszy znaczek, to szlak rowerowy o nieokreślonym kolorze, potem oznaczenie trasy "szlakiem strojów cieszyńskich" czy czegoś takiego. Tabliczka na samym dole jest zastanawiająca, ale nie oznacza wcale stromego podjazdu, który trzeba pokonać jadąc tyłem, a stromy zjazd. Nie stwierdziłem takich urozmaiceń.


No tak. Zamienił stryjek siekierkę na kijek. Po kilku metrach jakiegoś szutru zaczyna się... asfalt. Przynajmniej widokowo jest nieco lepiej, to znaczy w ogóle coś widać.


Rolnicze krajobrazy, bardzo przyjemne - no, nie licząc zapachów :)


W końcu widać jakieś większe wzniesienia. Do tej pory były tylko odczuwalne - czasem trzeba było zrzucić z blatu. Pogoda zaczyna się pomału psuć, pojawiają się chmury, z których może pokropić deszcz...


Góry! Konkretnie jedna - Równica + jakieś pagórki. To już widok spod samej Czantorii. Odwracam się tyłem do Równicy i zaczynam podjazd żółtym szlakiem.


Szlak szybko pokazuje mi miejsce w szeregu. Po jakichś 10 minutach pchania, docieram do miejsca pokazanego na fotce. Nie wygląda najlepiej, ale nastromienie nie jest przesadne i można jechać. 1:1 i wio. Najbliższe kilkadziesiąt minut będzie właśnie tak wyglądać - kilka minut pchania, kilkanaście minut jazdy...


Tak, to ja.


Wiosna w pełni. W takich warunkach można pedałować...

Po drodze mijam jakąś szeroką szutrówkę, prawdopodobnie jest to droga, którą można dojechać na sam szczyt, ja jednak widzę strome zbocze i poręcz, za którą czai się singielek z żółtymi kreseczkami.


Zgadnijcie co wybrałem? :) Trawers przypomina te spotykane w Beskidzie Żywieckim, z tą różnicą, że jest nieco więcej luźnych kamieni. Walczę, choć czasem muszę odpuścić. Ślisko jest.

W końcu docieram do skrzyżowania szlaków. Chwila zastanowienia, czy warto atakować Czantorię, ale jakoś tak nie chce mi się. Chyba dobrze wybrałem, bo dzięki temu do domu dojechałem tuż przed deszczem... Ale nie uprzedzajmy faktów :)


W ramach odpoczynku po podjeździe fotografuję co popadnie. Tu popadło na drzewa.


Początek zjazdu, szlak czarny. Nie przepadam za tym fragmentem za bardzo, mnóstwo luźnych drobnych kamieni, do tego dość stromo. Jakoś nie palę się do puszczenia klamek i jazdy na maksa (co pewnie by ułatwiło zjazd) bo jestem tu sam, a dodatkowo plastiki, zamiast moich kolan i goleni, chronią szafkę w domu.

Dalsza część zjazdu to bajka. Szeroki singiel, dość stromo opadający, ale można popuszczać klamki. Gdy kończy się las, kończy się terenowa poezja. Ale nie można narzekać, zaczyna się poezja widokowa.


Góry, górecki :)


Przez jakiś czas szlak wiedzie nawet asfaltem. Widoki powalają na kolana. To płaskie za drzewami to już Czechy. To co dymi, to zdaje się Trzyniec.


Tuł w całej okazałości. Klimat po prostu sielski, paskudnie żywa zieleń trawy tylko potęguje chęć położenia się na tej łące i zapomnienia o wszystkim co dokoła.


Maniana!


Niebo niestety nie nastraja pozytywnie. Zamiast koniecznego do pełnego relaksu słońca, jakieś ciemne chmury. Po drodze jeszcze widokowa krowa i lecę dalej.


Jeszcze jeden widoczek :)

W okolicach schroniska pod Tułem błota faktycznie dość sporo. Rower trochę schlapany, siodełko (od tej strony na którą się siada) również, więc mogę stwierdzić, że ilość błota przekraczała średnią. Jednak daleko tej ilości do standardów do jakich przyzwyczaiło mnie ostatnio Bielsko :)

Za schroniskiem zaczyna się asfalt, który, w raz lepszej a raz gorszej postaci prowadzi mnie aż do domu. Chowam rower, idę do mieszkania... Zaczyna padać. Głupi to jednak ma szczęście ;)

Pozdrawiam i do następnego :)

Zaczęło się od wielkich planów i równie wielkich obaw dotyczących pogody. Pierwsze wypaliło, drugie już nie za bardzo. Do godziny 13 jest w miarę dobrze, potem ze względu na wysokość pojawia się śnieg. Po dłuższej nasiadówie w schronisku na Salmpolu okazuje się, że zajrzała do nas jeszcze na chwilę zima. Aby było zabawniej, po pierwszych kilometrach, jeszcze przed atakiem śniegu, przedni hamulec zapomniał co to modulacja i skok klamki, a tylny zapomniał po co w zasadzie jest przykręcony. Z przednim coś udało się zrobić, tylny odmówił posłuszeństwa definitywnie. Niedobory płynu hamulcowego na zjazdach szybko uzupełniła adrenalina, jednak w kontrolowaniu tylnego koła nie pomogła. Gdzieś na zjeździe z Grabowej musiałem wybierać między bezpiecznym pokonywaniem zakrętu, a bezpiecznym najechaniem na ukośny, pierońsko śliski próg odwadniający stokówkę - wybrałem to pierwsze, przednie koło ujechało na belce, a ja rzuciłem zwłokami o podłoże aż ziemia jęknęła. Po tym odpuściłem już co bardziej strome momenty czarnego szlaku - co on potrafi w suchych warunkach wie sporo osób startujących w ET w Brennej...

Zapraszam na więcej niż 25000 słów:


Wycieczkę zaczynamy w Ustroniu, skąd zaproponowanym przez Andrzeja szutrem pniemy się w górę.


W górę, a konkretnie w kierunku Chaty na Orłowej, skąd jest już całkiem blisko do rzeczonej.


Blisko, lecz w dalszym ciągu pod górę :)


Ponieważ wysokość jest już słuszna, a chmury tego dnia schodzą bardzo nisko klimat jest przedni.


Zatrzymujemy się z Nemem i cykamy fotę za fotą.


Dlatego sporo tu będzie podobnych do siebie zdjęć :)


W końcu reszta ekipy dzwoni do mnie z pytaniem gdzie jesteśmy.


Jedziemy więc dalej. Do końca wycieczki daleko.


Za Orłową obieramy kierunek na Trzy Kopce Wiślańskie i dalej, Przełęcz Salmpolską. Jedzie się bardzo przyjemnie.


Klimacik w dalszym ciągu dopisuje.


W końcu docieramy na Trzy Kopce, wbijamy na herbatę i ciasto do garbusa przy Telesforówce. Ciepła herbata w taki dzień to jest to :)


Klimat, część... kolejna.


W okolicach Smerekowca roztaczają się przyjemne dla oka widoki, niestety dziś na najbliższą jedynie okolicę.


Wspominając z Nemem przejazd przez las na wycieczce na Rycerzową, wypatrujemy linii zjazdu do drogi położonej parędziesiąt metrów niżej.


Zjeżdżamy jednak tylko w wyobraźni, szlak wyraźnie zaczyna piąć się do góry. Do tego zaczyna sypać śnieg.


Żółty szlak na Salmopol, w takich warunkach mógłby sprawić kłopot nawet Kartonierowi.


Pod kołami błotnista, lepka maź, nad głowami morze bieli.


A do dziur w kaskach wpada mokre, zimne, białe g... ;)


Znowu klimatyczny lasek...


Podejście utrudniają powalone niedawno drzewa tarasujące główny "trakt", a nie ma jeszcze wyraźnych ścieżek, które by je omijały.


Wytrwale pchamy jednak rowery w górę. W końcu docieramy do knajpy, na solidny obiad i dłuższą manianę przy kominku.


A po wyjściu - zonk! Śniegu nawaliło ładnych parę cm, termometr wskazuje 1.6 stopnia, szykuje się niezły hardkor. Pikanterii dodaje fakt, że żaden z moich hamulców nie działa jak powinien.


100 metrów niżej po śniegu nie ma już śladu, jest za to sakramenckie błoto. Lecimy rewelacyjnym czarnym szlakiem z Horzelicy do Brennej.


Szlak urozmaicony, momentami prześwitują jakieś widoki, a sama końcówka to usłana solidnymi głazami stromo opadająca rynna. Odpuszczam.


Do Ustronia wracamy asfaltowym trawersem Lipowskiego Gronia. Miała być jeszcze Równica, ale odpuściliśmy - w takich warunkach trzeba by zdobywać ją z buta.

Trasa: Cieszyn - Ustroń - Orłowa - Trzy Kopce Wiślańskie - Przełęcz Salmpolska - Horzelica - Brenna - Górki Wielkie - Ustroń - Cieszyn (w tą stronę samochodem, hehe)

Fotki Andrzeja: http://picasaweb.google.pl/andrzejbike/MokraNiedziela
Relacja Nema: ponoć się tworzy dopiero...

Do następnego!

Intensywnie zająłem się ostatnio uzupełnianiem wpisów na blogu (już cały 2009 rok przeniesiony) a tu z-cicha-pękł pojawiła się okazja na nowy, aktualny wpis :) Okazja może mało rowerowa, choć coś wspólnego z rowerami miała - tereny jakie przyszło mi odwiedzić eksploatowałem w sezonie 2009 na rowerze i to bardzo intensywnie. Mowa o Kubalonce, Stecówce i bliższych okolicach Baraniej, a wszystko widziane z sań... Moja Luba na Walentynki zarezerwowała nic nie mówiąc dwa miejsca na organizowanym przez PPG kuligu. Atrakcje: przejazd wypaśnym (miał nawet aneks kuchenny) autokarem, godzina czekania na mrozie na sanie, pijany woźnica, 1.5h jazdy saniami, rewelacyjna atmosfera, klimatyczne widoki, grzane wino, kiełbacha z ogniska i śpiewanie dziwnych piosenek. Najbardziej w pamięć, chyba ze względu na częstotliwość występowania, zapadła mi taka:

Hej, tam pod lasem coś błyszczy z dala
Banda cyganów ogień rozpala

Goń stare baby, goń stare baby, goń stare baby do lasa
Goń stare baby, goń stare baby, goń stare baby, goń

Część atrakcji starałem się uwiecznić na fotkach, zapraszam do galeryjki (20 zdjęć):


Po godzince jazdy jesteśmy na miejscu. Szybka czekolada na gorąco i jako że czasu jeszcze 40 minut ruszamy na spacer.


Trzeba zrobić kozackie foty "Tu byłam".


Równie kozackie "Tu byłem" - aż żałuję, że usunąłem konto na NK :>


Oraz kilka nieco bardziej "ambitnych". Tutaj droga, symbolizująca... a zresztą.


W końcu ruszamy i od razu jest jak w rosyjskiej bajce. Im dalej w las, tym straszniej.


Wszechobecna mgła przybiera na sile z każdym metrem zdobywanej wysokości. Klimat jest niesamowity.


Jedziemy w pierwszych saniach, w porównaniu do tych jadących za nami (na fotce) mamy niezły luksus - kabriolet.


Towarzystwo umila sobie czas rozmowami, śpiewaniem oraz spożywaniem, w tempie około litra na godzinę (to ostatnie nie dotyczy dzieci, one nie spożywały ;))


Tematy rozmów zahaczyły też o olimpiadę w Vancouver, panie próbują swych sił w bobslejach.


A dokoła szumi las ;)






Jedzie się tak dobrze, że doganiamy nawet grupy wcześniejsze.


Niewiele one jednak nas obchodzą (prócz tych jadących z przeciwka, którym można pomachać i zaintonować "Goń stare baby..." ;)


Co ciekawe wszyscy jadący z przeciwka krzyczeli "nie jedźcie tam". Nie wiem czy wiedzieli, że tam jednak nie jedziemy. Większość kończyła na Stecówce, u nas plan zakładał dojechanie do Wisły Czarne.


Klimat!








W końcu dojeżdżamy do celu. Kiełbaska, winko i tańce do "Mydełka Fa". Ech, co tu dużo mówić ;)